Album ma kształt trójstronnego, artystycznego przymierza: słyszymy porozumienie na linii Artur Krychowiak – Michał Banasik oraz Artur Krychowiak – Dawid Adrjanczyk. Razem uzupełniają się i są dobrymi kompanami w poznawaniu muzycznej Nowej Ziemi.

Pierwsza kompozycja (Krychowiak – Banasik) jest pełna dialogów, delikatnych fluktuacji gitar, wędrówek orientalnych elementów i strzępów melodii. Przebieg muzyczny ulega stopniowej deformacji, a długie i nieregularnie statyczne brzmienia sprawiają wrażenie uparcie ponawianego falstartu. Życie tej muzyki toczy się wewnątrz.

Druga, dłuższa odsłona tego albumu to efekt współpracy Krychowiak – Adrjanczyk. Nieskończenie wydłużona perspektywa emocjonalnego rozwoju formy jest przeprowadzona z konsekwencją. Pozornie uśpiona, zamknięta w orientalnym transie, przerywana jest wyzwalaną ekspresją.

Jak to w męskiej wyprawie Panowie sobie nie słodzą, czasem nie oszczędzają się, trochę rozmijają się w zeznaniach. Jednak zawsze mają nadrzędny, wspólny cel: ograniczenie potencjalnej różnorodności i nieprzewidywalności do ram jednego utworu. W mojej opinii obu duetom udaje się to zupełnie dobrze.

A.D.2017, Zoharum Records