„Kompozytorzy wyrażają czasem sprzeciw wobec zastosowania terminu eksperymentalny do opisu ich dzieł, ponieważ w powszechnym mniemaniu eksperymenty poprzedzają [tylko] kroki, które ostatecznie mają charakter determinujący, jeśli przez determinację rozumieć wiedzę o najbardziej nawet niekonwencjonalnym uporządkowaniu zastosowanych elementów. Ten sprzeciw jest niewątpliwie zrozumiały, ale tylko w wypadku […] gdy mowa o tworzeniu przedmiotu, na który nakierowana jest nasza uwaga. Tam, gdzie zarazem uwaga przesuwa się w stronę obserwacji i słuchania wielu rzeczy naraz, włączając te związane z otoczeniem, staje się to inkluzywne raczej niż ekskluzywne – kwestia tworzenia w sensie konstruowania zrozumiałych struktur nie może się pojawić i tutaj słowo eksperymentalny jest trafne pod warunkiem, że nie jest rozumiane jako opis aktu, który później będzie oceniany w kategoriach sukcesu lub porażki, ale po prostu aktu, którego rezultat jest nieznany” [1]. Te słowa Johna Cage’a w pewnym sensie pasują do albumu „Paradigm.a” projektu Calling Voice Project.

Nie będę się oczywiście upierał i dociekał jak bardzo eksperymentalny jest ten album. Wszystko jest kwestią interpretacji (albo statystyki). Pewne wydają mi się natomiast emocje, które wylewają się z nowych kompozycji Calling Voice Project. Te emocje są kluczem, prowadzą w głąb roztrząsanej materii – muzycznej i egzystencjalnej.

Umiejętność kreowania nieoczekiwanych zmian świetnie służy kompozycjom. Po wielokroć kulminacje znakomicie kontrastują ze statycznymi nieco początkami. Wolne, mroczne deklamacje zajmująco przeplatają się z poruszającymi fragmentami „grozy” i wyartykułowaną dynamiką. Jest tu jakiś trop sonoryzmu, pojawia się swobodne operowanie formą segmentową, ale brak tu banalnych rozwiązań, polegających na prostym zestawianiu dźwięczących plam. Trzeba tego słuchać po wielokroć, i jeszcze raz i raz.

Nawiązując raz jeszcze do Cage’a przyjmuję album „Paradigm.a” jako akt, rezultat eksperymentu. Czy udanego? O to zapytuję Was konsumenci muzyki.

Przypisy:
[1] Michael Nyman – „W stronę (definicji) muzyki eksperymentalnej” w: „Kultura dźwięku. Teksty o muzyce nowoczesnej” – Ch. Cox, D. Warner. Słowo/obraz terytoria. 2010.

A.D.2019, Djd Uk Global Music